Rozdział 1. Architektura sieci

Telefon podłączony do sieci komórkowej i komputer podłączony do Internetu ze swej natury są niewyczerpanymi źródłami informacji o użytkowniku. Generuje je każda rozmowa telefoniczna, każde połączenie z Internetem. Oprowadzanie po telekomunikacyjnej kopalni informacji zaczniemy od początku – od tego, jak powstają cyfrowe ślady.

Jak działa sieć komórkowa?

Za prawidłowe funkcjonowanie sieci komórkowej odpowiada wiele urządzeń i baz danych, które komunikują się ze sobą. W dużym uproszczeniu: sieć składa się z „komórek”, czyli obszarów objętych zasięgiem danej stacji BTS (bazowej stacji przekaźnikowej, ang. base transceiver station). Telefony komórkowe, które przemieszczają się razem z właścicielami, w zasadzie bez przerwy „meldują się” stacjom BTS w swoim otoczeniu. Dzięki tej ciągłej komunikacji możliwe jest zestawianie połączeń między telefonami w ramach jednej lub wielu sieci. W zasięgu jednej stacji przekaźnikowej w tym samym momencie mogą znajdować się setki, a nawet tysiące osób.

Co nas identyfikuje w sieci komórkowej?

W sieci telekomunikacyjnej nie identyfikuje nas imię i nazwisko. Stacja BTS rozpoznaje telefon po tymczasowym numerze naszej karty SIM (TMSI). Pełnymi danymi każdego abonenta dysponuje tylko centrala MCS, która „zna” nasz numer telefonu, numer urządzenia, którym się posługujemy, i stały numer naszej karty SIM. Na zewnątrz sieci przekazywane są tylko dane niezbędne do zrealizowania połączenia, czyli numer karty SIM (IMSI) oraz – w przypadku połączeń przychodzących – nasz numer telefonu.

Każdy abonent sieci komórkowej ma przypisane dwa podstawowe numery: międzynarodowy numer telefonu (MSISDN) oraz unikatowy numer karty SIM (IMSI). Numer IMSI przesyłany jest tylko podczas logowania się telefonu do sieci (np. po jego włączeniu). Po uwierzytelnieniu abonentowi przydzielany jest tymczasowy numer karty SIM (TMSI), który od tej pory pełni rolę podstawowego identyfikatora wymienianego między jego telefonem a siecią. To zmniejsza ryzyko poznania numeru IMSI przez osoby nieuprawnione.

Jak działa Internet?

Komunikując się przez Internet, również zostawiamy ślady. Im dalej w sieć, tym więcej cennych informacji o naszym życiu. Na podstawie samych tylko danych telekomunikacyjnych, o których mowa w tym przewodniku, można odtworzyć szczegółowy obraz aktywności każdego użytkownika.

Podstawowym nośnikiem informacji w sieci są pakiety IP (Internet Protocol). Można je porównać do wagoników, które są przesyłane między różnymi urządzeniami, by wreszcie trafić pod wskazany przez wysyłającego adres. Każda informacja, którą wysyłamy lub pobieramy przez Internet, podróżuje rozbita na pakiety IP, zawierające część danych, oraz adresy IP nadawcy i odbiorcy, które umożliwiają ich doręczenie. Dopiero kiedy pakiety docierają do adresata, są łączone w całość.

Każde urządzenie końcowe – telefon, tablet czy komputer – w momencie podłączenia się do sieci u danego operatora dostaje niepowtarzalny adres IP. W przypadku sieci Wi-Fi lub sieci lokalnych (np. sieci komputerów w domu lub w firmie) kilka urządzeń posługuje się tym samym adresem. To powoduje, że z zewnątrz są postrzegane jak jedno urządzenie.

Informacją, która jednoznacznie identyfikuje urządzenie w sieci, jest adres MAC. To wizytówka, którą „legitymuje się” ono u operatora, prosząc o przyznanie adresu IP. Gdy tylko urządzenie połączy się z siecią i uzyska własny adres IP, może rozpocząć przesyłanie danych. Każdy ruch w Internecie – każde kliknięcie, zapytanie wpisane w wyszukiwarkę, odebranie lub wysłanie wiadomości, wyświetlenie strony internetowej, pobranie treści – wiąże się z transmisją danych.

Co dostawca Internetu wie o użytkowniku?

Operator telekomunikacyjny podłączający nas do Internetu zna numer MAC urządzenia i adres IP, który sam mu przypisał. Ale to nie koniec: wszystkie pakiety danych, jakie wysyła lub odbiera użytkownik, w pewnym momencie przechodzą przez routery operatora. Operator widzi adresy IP wszystkich urządzeń, z którymi komunikuje się jego klient: serwerów WWW, innych komputerów itp. Jeśli komunikacja nie jest szyfrowana, może także przeczytać zawartość przesyłanych pakietów IP: treść maili, wiadomości i czatów, hasła i loginy do aplikacji internetowych itp.

Luki bepieczeństwa

Metadane = obraz codziennej aktywności

„Przy obecnym poziomie rozwoju techniki na podstawie danych telekomunikacyjnych towarzyszących przekazom informacji można zbudować profile osobowości i śledzić mobilność nieomal wszystkich obywateli”. Trybunał Konstytucyjny, Niemcy

Treść komunikacji objęta jest tajemnicą i poddane szczególnej ochronie. Jednak już same metadane (czyli nie treść rozmowy, ale informacje o rozmowie, przede wszystkim: z kim, gdzie i kiedy się odbyła) wystarczają, żeby zbudować szczegółowy profil aktywności każdego użytkownika sieci. Potwierdził to eksperyment niemieckiego polityka Maltego Spitza oraz badania naukowców z Massachusetts Institute of Technology.

Malte Spitz chciał zweryfikować, jak szczegółowy profil jego osoby można uzyskać w oparciu o dane, które zgodnie z niemieckim prawem przechowywał na jego temat operator telekomunikacyjny. Po długiej batalii prawnej (operator nie chciał udostępnić żądanych informacji) doszło do zawarcia ugody. Malte Spitz uzyskał z bazy danych operatora 35 000 rekordów, które szczegółowo dokumentowały sześć miesięcy jego życia. Te dane, poddane obróbce graficznej, pozwoliły zwizualizować szlaki komunikacyjne polityka i częstotliwość jego telefonicznych interakcji. W połączeniu z publicznie dostępnymi danymi z takich źródeł jak Twitter czy tradycyjne media bez większych trudności można było odtworzyć także cele podróży Maltego Spitza i kontekst, w jakim kontaktował się z otoczeniem.

Na polskim gruncie

Natomiast naukowcy z renomowanego Massachusetts Institute of Technology ustalili, że na podstawie danych telekomunikacyjnych tylko z jednego miesiąca można odtworzyć sieć kontaktów i w 90% przypadków ustalić tożsamość osób należących do tej sieci. Co więcej, aż w 95% przypadków na podstawie danych telekomunikacyjnych można przewidzieć, gdzie dana osoba znajdzie się w ciągu kolejnych 12 godzin.

Rozdział 2. Potencjał w rękach władz

Często problemem nie jest sama technologia, tylko to, do czego zostanie ona wykorzystana. Stało się tak również w przypadku telefonów komórkowych – politycy, działając pod hasłami „wojny z terroryzmem”, postanowili, że dane telekomunikacyjne powinny być przechowywane przez operatorów, a potem udostępniane policji i innym służbom w celu walki z poważnymi przestępstwami. Przedstawiamy podstawowe zasady przyjęte w tzw. dyrektywie retencyjnej i najważniejsze problemy, jakie wynikają z obowiązkowej retencji danych telekomunikacyjnych.

„Dyrektywa retencyjna jest bez wątpienia najbardziej ingerującym w prywatność prawem kiedykolwiek przyjętym w Unii Europejskiej”.
Peter Hustinx, Europejski Inspektor Ochrony Danych

Krótka historia dyrektywy retencyjnej

Po zamachach na World Trade Center z 11 września 2001 r. cały świat zawojowała idea gromadzenia danych telekomunikacyjnych do celów zwalczania przestępczości i zapobiegania terroryzmowi. Na fali retoryki „wojny z terroryzmem” wiele państw przyjęło regulacje nakładające na operatorów obowiązek zbierania i udostępniania danych telekomunikacyjnych sądom, policji i innym służbom. Z pozoru niewinna architektura sieci, którą opisaliśmy wcześniej, zaczęła być na masową skalę wykorzystywana jako narzędzie inwigilacji.

W Polsce obowiązek retencji danych wprowadzono już w 2003 r. Na mocy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 24 stycznia 2003 r. operatorzy mieli obowiązek przechowywać dane telekomunikacyjne przez 12 miesięcy. Chociaż ograniczenie konstytucyjnych praw i wolności – a retencja jest właśnie takim ograniczeniem – powinno być wprowadzone w drodze ustawy, rozporządzenie obowiązywało w tym kształcie aż do 2009 r.

Kolejny zamach – z 11 marca 2004 r. w Madrycie – poruszył opinię publiczną w Europie i stał się katalizatorem wprowadzenia powszechnego obowiązku retencji danych we wszystkich państwach członkowskich Unii Europejskiej. 25 marca 2004 r. Rada Europejska przyjęła Deklarację w sprawie zwalczania terroryzmu, w której zobowiązała unijne organy prawodawcze do przygotowania odpowiednich zmian w przepisach.

Zamach w londyńskim metrze z 7 lipca 2005 r. jeszcze wzmocnił pozycję zwolenników ograniczenia wolności i prywatności w imię walki z terroryzmem. Zamach w jednej z największych europejskich stolic do tego stopnia zburzył poczucie bezpieczeństwa Europejczyków, że nie było miejsca na głosy krytyczne. Rok później przyjęto dyrektywę retencyjną (oficjalnie: Dyrektywa 2006/24/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 15 marca 2006 r. w sprawie zatrzymywania generowanych lub przetwarzanych danych w związku ze świadczeniem ogólnie dostępnych usług łączności elektronicznej lub udostępnianiem publicznych sieci łączności oraz zmieniająca dyrektywę 2002/58/WE). Zobowiązała ona wszystkie państwa członkowskie Unii Europejskiej do stworzenia przepisów obligujących operatorów telekomunikacyjnych do przechowywania i udostępniania organom ścigania danych swoich klientów.

Retencja danych miała być wykorzystywana wyłącznie w celu walki z „poważną przestępczością”, a więc nie w celach prewencyjnych czy związanych z drobnymi naruszeniami prawa. Jednak niektóre państwa, w tym Polska, wdrożyły ten obowiązek w szerszym zakresie (a więc niezgodnie z celami dyrektywy), czyniąc z retencji danych uniwersalne narzędzie działania policji i innych służb.

Operatorzy zostali zmuszeni do przechowywania i udostępniania organom ścigania wszystkich metadanych, które nasze urządzenia „zostawiają” w sieciach telekomunikacyjnych. Peter Hustinx, Europejski Inspektor Ochrony Danych, nazwał tę konstrukcję „bez wątpienia najbardziej ingerującym w prywatność prawem kiedykolwiek przyjętym w Unii Europejskiej”.

Opinia publiczna, w większości niezorientowana w technicznych aspektach funkcjonowania sieci, łatwo dała się przekonać, że skoro retencja będzie dotyczyć „tylko” informacji o połączeniach, a nie treści komunikacji, nie stanowi poważnego zagrożenia dla prywatności.

Czas przechowywania danych

Dyrektywa retencyjna, obowiązująca od 2006 r., określa okres zatrzymywania danych na nie mniej niż 6 miesięcy i nie więcej niż 2 lata. Najkrótszy, 6-miesięczny, okres retencji obowiązuje m.in. na Litwie i Słowacji. W Irlandii i we Włoszech wprowadzono 2-letni okres retencji. Również polskie władze początkowo zdecydowały się na maksymalny, 2-letni, okres retencji. Dopiero w styczniu 2013 r., na fali społecznej krytyki, został on skrócony do 12 miesięcy.

Koszty obowiązkowej retencji danych

Dyrektywa nie rozstrzygnęła jednoznacznie, kto ma ponosić koszty obowiązkowej retencji danych. Jedynie osiem państw członkowskich wprowadziło różne formy zwrotu kosztów udostępniania danych. W pozostałych krajach koszty przechowywania danych i obsługi zapytań ponoszą operatorzy, którzy przerzucają je na klientów. Doświadczenie różnych krajów pokazuje, że zachodzi istotna współzależność między obowiązkiem zwrotu kosztów, jakie generują zapytania o dane, a ich liczbą: im mocniej obciąża to budżet pytających, tym mniej pytają.

Koszty firm

Wątpliwości prawne

Dyrektywa to akt prawny, który nie obowiązuje bezpośrednio – państwa członkowskie mają obowiązek jego implementacji, czyli wdrożenia do przepisów krajowych. Mają przy tym pewien margines swobody. Niektóre państwa Unii Europejskiej, jak Austria i Szwecja, długo uchylały się od implementacji dyrektywy retencyjnej – Szwecja zrobiła to dopiero w 2012 r. pod presją kary finansowej, którą nałożył na nią Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W Niemczech, Rumunii i Czechach sądy konstytucyjne uznały przepisy krajowe za niezgodne z ich konstytucjami. Niebawem zbadają tę sprawę również sądy konstytucyjne Słowenii i Polski.

Sądy z Austrii i Irlandii uznały, że zbieranie informacji o wszystkich, którzy korzystają z sieci telekomunikacyjnych, może naruszać prawa człowieka (w tym Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej). Ich wątpliwości rozstrzygnie Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jeśli sędziowie dojdą do wniosku, że podstawowe założenie dyrektywy – prewencyjne zbieranie danych o wszystkich – jest niezgodne z Kartą praw podstawowych Unii Europejskiej, europejscy politycy będą musieli na nowo zastanowić się, jak walczyć z przestępczością przy użyciu nowych technologii, nie naruszając przy tym praw swoich wyborców.

Skutki społeczne

W ramach obowiązkowej retencji danych wrażliwe informacje na temat sieci kontaktów (włącznie z biznesowymi), przemieszczania się i życia prywatnego (np. kontaktów z osobami bliskimi, lekarzami, prawnikami, doradcami zawodowymi, psychologami, telefonami zaufania) 500 milionów Europejczyków są zatrzymywane i przechowywane.

Dzieje się tak bez względu na to, czy jesteśmy podejrzani o popełnienie przestępstwa. To odwrócenie jednej z podstawowych zasad rządów prawa: domniemania niewinności. Retencja danych telekomunikacyjnych podważa zasadę poufności w kontaktach profesjonalnych, stwarzając ryzyko wycieku lub nadużycia informacji. Umożliwia też ominięcie zasady ochrony źródeł dziennikarskich: na podstawie samych billingów służby z łatwością mogą określić, skąd dziennikarz zdobył informacje do konkretnej publikacji. Stąd już tylko krok do ograniczenia wolności prasy i (auto)cenzury.

Skuteczność

Nigdy nie udowodniono, że obowiązkowe przechowywanie danych telekomunikacyjnych rzeczywiście jest niezbędne do zapewnienia bezpieczeństwa. Badania Instytutu Maxa Plancka prowadzą do wprost przeciwnych wniosków. Wynika z nich, że tzw. zamrażanie danych przechowywanych przez dostawców usług telekomunikacyjnych w celach komercyjnych, czyli mniej inwazyjna dla praw i wolności obywatelskich alternatywa dla retencji, jest metodą skuteczną w 99,99% prowadzonych spraw. Właśnie ten instrument został przewidziany w Konwencji Rady Europy o zwalczaniu cyberprzestępczości.

Zamrażanie danych

Porównanie sytuacji w krajach, które wprowadziły obowiązek zatrzymywania danych z państwami, którego tego nie zrobiły, nie potwierdza wpływu tego obowiązku na skuteczność ścigania przestępstw. Dla organów ścigania kluczowa jest dostępność danych, a ta nie jest ściśle uzależniona od obowiązku retencji. Okazuje się, że dane przechowywane przez dostawców usług telekomunikacyjnych w celach komercyjnych, w połączeniu z mechanizmami szybkiego ich zamrażania w razie potrzeby, z zasady jest wystarczająca.

Rozdział 3. Retencja danych w praktyce

W poprzednim rozdziale opisaliśmy, jakie założenia obowiązkowej retencji danych zostały przyjęte w Unii Europejskiej. Jednak aby polski policjant mógł wykorzystywać dane telekomunikacyjne, nie wystarczą przepisy unijne – niezbędne było ich wdrożenie do polskiego prawa. Zrobiono to w sposób, który premiował wygodę działania policji i innych służb kosztem naszej prywatności. Teraz przyjrzymy się praktyce sięgania po dane telekomunikacyjne i związanym z tym zagrożeniom.

„Regulacja, która w zamyśle miała ułatwić ściganie poważnych przestępstw, poprzez błędną implementację do polskiego porządku prawnego, umożliwia stałe śledzenie każdego z nas”.
Wojciech Wiewiórowski, Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych

Wojna z terroryzmem po polsku

Polska wdrożyła dyrektywę retencyjną w 2009 r., nowelizując prawo telekomunikacyjne. Atmosferę, w jakiej wdrożono w Polsce obowiązek zatrzymywania danych o wszystkich użytkownikach sieci telekomunikacyjnych, doskonale oddaje oficjalne uzasadnienie tej nowelizacji: „Polska jest lub może być wykorzystywana jako zaplecze logistyczne lub punkt tranzytowy dla ugrupowań terrorystycznych. Z uwagi na położenie geograficzne Polski, na szlakach wschód–zachód i północ–południe, istnieje bardzo duże prawdopodobieństwo wykorzystania terytorium naszego państwa właśnie w ten sposób”.

Drugi z oficjalnych powodów nawiązywał do obecności polskich żołnierzy w Afganistanie, która miała się wiązać z ryzykiem stworzenia nowego szlaku przemytu heroiny przez terytorium Polski: „W sytuacji uczestnictwa polskich żołnierzy w przemycie narkotyków mogłaby zostać zagrożona sojusznicza wiarygodność Polski. Polscy żołnierze pomagaliby bowiem pośrednio, nie wiedząc o tym, finansować działalność al-Kaidy oraz talibów”.

W najgorętszym okresie „wojny z terroryzmem” takie argumenty padały na podatny grunt. Jednak z perspektywy kilku lat trudno zgodzić się, by ryzyko przestępczej działalności wąskiej grupy żołnierzy przebywających w Afganistanie było dobrym uzasadnieniem dla ograniczenia praw i wolności obywateli 38-milionowego państwa.

Retencyjna wolna amerykanka

Prawo telekomunikacyjne nakłada obowiązek retencji danych na operatorów; natomiast konkretne zasady, na jakich poszczególne organy uzyskują dostęp do tych danych, regulują tzw. ustawy kompetencyjne (czyli przepisy określające zasady ich działania). Prawo dostępu do danych telekomunikacyjnych mają w Polsce sądy, prokuratura, policja i inne (liczne!) służby: Centralne Biuro Antykorupcyjne, Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Straż Graniczna, Żandarmeria Wojskowa, Służba Kontrwywiadu Wojskowego, kontrola skarbowa i Służba Celna.

Jeśli bazy danych telekomunikacyjnych porównać do domu, to dostać się do nich można różnymi drogami: przez drzwi frontowe, tylne wejście lub okna. Od frontu do domu wchodzą sądy i prokuratorzy prowadzący postępowanie karne. Muszą oni wydać specjalne postanowienie, o którym informowana jest osoba, której dane są pobierane. Co prawda doręczenie tego postanowienia można odroczyć, ale właściciel telefonu czy komputera prędzej czy później dowie się, że był obiektem zainteresowania prokuratora lub sądu.

Z okien próbują korzystać sądy cywilne i np. prywatni detektywi, którzy nadużywają prawa lub wprost je łamią, sięgając po billingi mimo braku odpowiednich podstaw. Najwyższa Izba Kontroli, która sprawdziła, jak w praktyce wykorzystywane są dane telekomunikacyjne, spotkała się z przypadkami żądania przez sądy billingów w sprawach rozwodowych bez uzyskania koniecznej w takim wypadku zgody abonenta. Ani prawo telekomunikacyjne, ani przepisy kodeksu postępowania cywilnego nie dają podstaw do wydania przez sąd w sprawie cywilnej postanowienia dowodowego obligującego operatora do przetworzenia i przekazania temu sądowi danych objętych tajemnicą telekomunikacyjną. Zdarza się nawet, że na operatorów, którzy w takiej sytuacji nie dostarczyli sądowi billingów, nakładane są grzywny za niewykonanie polecenia sądu.

Największy problem stanowią tylne drzwi: są otwarte na oścież, a policja i inne służby korzystają z nich bez żadnej kontroli – tak często, jak same uznają za stosowne. Wbrew intencjom twórców dyrektywy retencyjnej umożliwiają one dostęp do danych nie tylko w celu wykrywania poważnych przestępstw, ale też w drobnych sprawach lub w ogóle bez prowadzonego postępowania, np. w „celach analitycznych”. Policja i służby nie muszą też informować o pobraniu danych osoby, której to dotyczy.

Sprawa Bogdana Wróblewskiego

Z bazy operatora na biurko funkcjonariusza

W praktyce jest kilka dróg, którymi dane telekomunikacyjne mogą trafić z bazy danych prowadzonej przez operatora na biurko policjanta. Mogą być przekazane na pisemny wniosek komendanta głównego policji, ustne żądanie uprawnionego funkcjonariusza lub za pośrednictwem zabezpieczonego połączenia internetowego między policją a konkretnym operatorem (tj. za pomocą specjalnego interfejsu). Znakomita większość danych przepływa tą ostatnią drogą: szybko, sprawnie, bez zbędnej papierowej korespondencji. Uprawnieni do tego funkcjonariusze pobierają dane bezpośrednio z baz danych operatorów, nawet bez czynnego udziału tych ostatnich.

Systemy informatyczne mogą być zbudowane tak, że po stronie operatora nie zostaje nawet ślad po tym, że dane zostały pobrane. Uprawnienia do korzystania z interfejsu i innych dróg pozyskiwania danych o obywatelach każdy organ określa w swoich wewnętrznych przepisach. W przypadku policji dostęp do danych ma ok. 500 funkcjonariuszy, w tym ok. 200 pracowników Centralnego Biura Śledczego.

Skala sięgania po dane: wielka niewiadoma

Łatwy dostęp służb do danych telekomunikacyjnych – bez kontroli sądu, bez ponoszenia kosztów i bez konieczności informowania sprawdzanego – znajduje odbicie w skali korzystania z danych telekomunikacyjnych przez polskie służby, która jest wielokrotnie większa niż w innych krajach europejskich. Choć to, co stoi za tymi „imponującymi” liczbami, wciąż jest w dużym stopniu zagadką.

Co roku Urząd Komunikacji Elektronicznej publikuje informacje pokazujące skalę zapytań o dane telekomunikacyjne, jakie operatorzy otrzymują od sądów, prokuratury, policji i innych służb. W kwietniu 2010 r. polską opinię publiczną poruszyła wiadomość o „milionie billingów” – UKE podał wtedy informację, że operatorzy telekomunikacyjni w 2009 r. otrzymali od uprawnionych podmiotów ponad milion zapytań o dane telekomunikacyjne. W kolejnym roku ta liczba wyniosła ponad 1,3 mln. W 2011 r. wszyscy uprawnieni sięgali po dane telekomunikacyjne ponad 1,87 mln razy, zaś w 2012 r. – 1,72 mln.

Tymczasem policja i inne służby (bez sądów, prokuratury i Służby Kontrwywiadu Wojskowego) zapytane przez Fundację Panoptykon „przyznają się” do znacznie większej liczby zapytań: ponad 1,92 mln w 2011 r. i 2,13 mln w 2012 r. Jak wyjaśnić różnice między danymi przekazywanymi przez UKE i same służby – nie wiadomo. Wiadomo tylko tyle, że w Polsce wciąż brakuje rzetelnego źródła danych na temat zapytań o dane telekomunikacyjne. Ten wniosek potwierdził raport Najwyżej Izby Kontroli z czerwca 2013 r. Same liczby nie pozwalają na rzetelną ocenę skali ingerencji służb w naszą prywatność. Do tego konieczna byłaby przynajmniej informacja, co oznacza „zapytanie”, które każdy z pytających organów i odpowiadających operatorów definiuje inaczej.

Przedstawiciele służb podają liczne argumenty uzasadniające tak wysoką liczbę zapytań – chociażby konieczność kierowania każdego zapytania do czterech największych operatorów, ponieważ nigdy nie wiadomo, u którego z nich zarejestrowany jest dany numer.

Nie ma w Polsce ośrodka, który dysponowałby kompletnymi i w 100% rzetelnymi danymi o skali zapytań, jakie służby i inne uprawnione organy kierują do operatorów. Dane publikowane przez UKE są opracowane na podstawie informacji przekazywanych przez operatorów telekomunikacyjnych. Jednak według UKE nie wszyscy operatorzy realizują ten obowiązek.

Dane zebrane przez Fundację Panoptykon obejmują zapytania policji, Straży Granicznej, ABW, CBA, Żandarmerii Wojskowej, kontroli skarbowej i Służby Celnej, nie zawierają natomiast zapytań Służby Kontrwywiadu Wojskowego (nie udostępniła danych), sądów i prokuratury.

Fundacji Panoptykon udało się ustalić, po jakiego rodzaju dane telekomunikacyjne służby sięgają najczęściej. Z informacji zebranych od policji i innych służb wynika, że najbardziej interesują je tzw. dane abonenckie, czyli wszystkie dane, które podajemy operatorom przy okazji podpisywania umowy. Poza imieniem i nazwiskiem wśród tych danych może się znaleźć adres, PESEL czy numer konta. Tuż za danymi abonenckimi plasują się billingi, czyli wykazy połączeń, dzięki którym można ustalić, z kim i jak często się kontaktujemy. Znacznie rzadziej policja i inne służby pytają o dane geolokalizacyjne, czyli położenie telefonu w określonym czasie. Prawdopodobnie do tej kategorii zaliczają się również tzw. zrzuty z BTS, czyli informacje o wszystkich użytkownikach znajdujących się w określonym momencie w zasięgu danej stacji bazowej.

Nadużycia

Sytuacja, w której służby nie muszą nikogo pytać o zgodę i pobierają dane telekomunikacyjne wtedy, gdy jest im wygodnie, stwarza duże ryzyko nadużyć. Nie wiadomo, co dzieje się z danymi wydobywanymi przez różne służby do „celów analitycznych”. Ministerstwo Sprawiedliwości nie prowadzi statystyk w zakresie korzystania przez sądy i prokuratury z danych telekomunikacyjnych. Tylne drzwi, otwarte dla policji i służb, mogą być wykorzystywane w celach nieprzewidzianych dyrektywą retencyjną ani polskim prawem – w sposób, którego nie kontroluje ani wymiar sprawiedliwości, ani tym bardziej opinia publiczna.

Najgłośniejsze sprawy, w których bezprawnie pozyskiwano dane telekomunikacyjne, dotyczyły dziennikarzy. Okazało się chociażby, że w latach 2005–2007 ABW, CBA i policja zbierały dane na temat rozmów telefonicznych co najmniej dziesięciorga dziennikarzy. Obie służby zaprzeczyły, ale prokurator uzyskał z systemu operatora potwierdzenie złożenia zapytań przez CBA i ABW. W maju 2010 r. śledztwo w tej sprawie umorzono „z powodu niewykrycia przestępstwa”.

Amerykańskie nadużycia

Konieczne zmiany w prawie

„Wygoda działania służb, a nie względy konieczności, decydują o ingerencji w konstytucyjną wolność i ochronę tajemnicy komunikowania się”. Irena Lipowicz, Rzecznik Praw Obywatelskich

Polskie przepisy regulujące obowiązkową retencję danych telekomunikacyjnych trzeba zmienić – co do tego zgadzają się nie tylko organizacje pozarządowe, Rzecznik Praw Obywatelskich i Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych, ale także Prokurator Generalny, Minister Administracji i Cyfryzacji, a nawet – przynajmniej w wystąpieniach medialnych – Minister Spraw Wewnętrznych.

W 2011 r. specjalny rządowy zespół pod kierownictwem ministra Jacka Cichockiego opublikował Raport dotyczący retencji danych telekomunikacyjnych. Z dość zachowawczych zapowiedzi zmian zawartych w raporcie – wprowadzenia obowiązku niszczenia danych, zwiększenia nadzoru prokuratury, powołania specjalnego organu nadzorującego działalność służb oraz skrócenia okresu retencji do roku – udało się zrealizować tylko tę ostatnią. Pomimo przygotowania pod koniec 2013 r. przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych projektu ustawy o Komisji Kontroli Służb Specjalnych najważniejsze problemy – brak zewnętrznej kontroli nad sięganiem po dane oraz możliwość robienia tego w nawet najbardziej błahych sprawach – wciąż czekają na rozwiązanie.

„Jesteśmy już na tyle dojrzałą demokracją, aby można było rozważyć stworzenie instytucjonalnych mechanizmów kontroli zewnętrznej najbardziej wrażliwej aspektów pracy służb specjalnych”. Rządowy Raport dotyczący retencji danych telekomunikacyjnych

Rzecznik Praw Obywatelskich zakwestionowała zgodność polskich przepisów dotyczących retencji z konstytucją. Jej wniosek do Trybunału Konstytucyjnego z 1 sierpnia 2011 r. został poparty przez Prokuratora Generalnego i Marszałek Sejmu. Na razie nie został on jednak rozpatrzony.

Konieczność zmian i ograniczenia dowolności, z jaką polskie służby sięgają po dane telekomunikacyjne, potwierdziła też Najwyższa Izba Kontroli, która skontrolowała tę kwestię. NIK negatywnie oceniła m.in. to, że jedynym podmiotem oceniającym zasadność sięgnięcia po dane telekomunikacyjne jest… sam podmiot pobierający dane.